Een Veelbelovende Start van Ons Avontuur in Noorwegen

Na een vroege aankomst met de veerboot, beginnen we onze dag met het zoeken naar een geschikte plek om onze kajaks te water te laten. Tegelijkertijd vullen we de waterzakken en flessen met vers drinkwater, voorbereid op onze intentie om zoveel mogelijk wild te kamperen. Dankzij het alleman recht in Noorwegen mogen we vrijwel overal onze tent opzetten, mits we privéterrein en een afstand van minder dan 100 meter tot een woning vermijden.

Voordat we daadwerkelijk van start gaan, merk ik al dat het een fysieke uitdaging is om de kajaks naar het strand te verplaatsen. Het zweet breekt me uit, maar met een gezamenlijke inspanning staan ze gereed. Na een korte uitleg volgt een discussie over de veiligheidsmaatregelen. Hoewel de tochtleider formeel verantwoordelijk is, houden wij ons aan de gebruikelijke veiligheidsstandaarden. Wat anderen doen, is aan hen. “Men is gewaarschuwd,” houd ik mezelf voor. Deze keer ben ik deelnemer, niet tochtleider.

De omstandigheden zijn gunstig: het water is 15°C en de lucht ongeveer 18°C. Er staat nauwelijks wind, en met een voorspelling van 2 Bft uit het westen tot zuidwesten belooft het een rustige overtocht te worden. Onze eerste bestemming is het dorpje Sunde, waar enkele groepsleden nog boodschappen doen voor de dag.

De dag begon met mijn vaste ochtendroutine: een verfrissende zee-douche, gevolgd door ontbijt en het klaarmaken van de kajakuitrusting. De route voor vandaag hadden we de avond ervoor besproken, waardoor de plannen helder waren. De tocht zou ons voeren van Lamholmen, via een oversteek van de Boknafjord en het Karmsundet, naar Geitunoen. Het doel was te overnachten bij de vuurtoren Geitungen Fyr.

Eerste etappe: Oversteek Boknafjorden (4,7 n.m.)

Met het rustige, zonnige weer en een zachte stroming dwars op de boot, was de oversteek relatief eenvoudig. Hoewel dit normaal een drukke scheepvaartroute is, was het verkeer vandaag opmerkelijk rustig – ongetwijfeld dankzij het weekend. Halverwege vonden we een idyllische baai tussen de rotsen, perfect voor een korte rustpauze.

Tweede etappe: Oversteek Karmsundet (3,6 n.m.)

De tweede oversteek verliep net zo kalm. De zee was spiegelglad, wat de overtocht weliswaar aangenaam, maar ook enigszins eentonig maakte. Bij aankomst in het pittoreske dorp Skudeneshavn maakten we een tussenstop om vers water in te slaan en een supermarkt te bezoeken.

Aankomst bij Geitungen Fyr

Na onze pauze voeren we verder naar ons geplande overnachtingspunt bij de vuurtoren. Hier werden we echter geconfronteerd met een uitdagende klim over steile rotsen en grote keien om het kampeerterrein te bereiken. Dit bleek voor een groot deel van de groep geen haalbare optie.

De dag begint met een prachtige zonsopgang. Omdat ik alleen de binnentent heb opgezet, geniet ik al vroeg vanuit mijn slaapzak van het indrukwekkende ochtendlicht. Het vroege daglicht laat nog ruimte voor een paar extra uurtjes slaap.

Ontbijt aan het water

Na het ontwaken nuttigen we ons ontbijt op de rotsen langs het water. Eerst sleep ik mijn tent en slaapzak van de berg af voordat ik de koffie zet. Ondertussen doezelen de dames nog even door op de rotsen, waar ze zonder tent onder de sterren hebben geslapen.

Na het inpakken van onze spullen brengen we de boten een voor een te water. De gladde rotsen en het gewicht van de boten maken het een uitdagende klus, maar met de hulp van de zwaartekracht is het minder zwaar dan gisteren, toen we de boten omhoog sjouwden.

Verder noordwaarts

We vervolgen onze route richting het noorden. Onderweg passeren we prachtige kampeerplekken. Hoewel sommige locaties uitnodigen om door te varen, voelen we dat onze keuze om gisteren tijdig te stoppen de juiste was.

Na een uitstekende kampeerervaring op Marøya laten we deze rustige plek achter ons. De nabijheid van winkels, bereikbaar binnen een kwartier varen, had het verblijf nog praktischer kunnen maken als we langer waren gebleven. Vandaag zetten we onze tocht voort naar het noorden, met een stevige tegenwind uit het noorden van 4 Beaufort. Gelukkig biedt de route beschutting dankzij de vele rotsen en kleine eilanden. Het landschap is ruig en indrukwekkend, maar verschilt wezenlijk van dat van Schotland. Het varen tegen de stroming geeft ons af en toe de kans om te rock hoppen, een uitdagende en leuke toevoeging aan onze tocht. In de vernauwingen zorgt een sterke stroming voor opkomende golven die we gebruiken om soepel over de rotsen te navigeren.

Pauze in een beschutte baai

Onze eerste pauze houden we in een baai op privéterrein, waar we met toestemming mogen aanmeren. Ondanks de regen zijn we hier goed beschermd tegen de wind. De vriendelijke bewoners zijn enthousiast over ons bezoek en stellen allerlei vragen over onze tocht. Voor ons is het een kans om waardevolle informatie te verzamelen over de rest van de route. Een behulpzame local verzekert ons dat de oversteek naar Sørøya met de huidige noord- tot noordwestenwind probleemloos zal verlopen. Het eiland biedt voldoende beschutting tegen de wind, waardoor de golven minimaal zijn. Zijn advies blijkt accuraat; de oversteek van iets meer dan een zeemijl verloopt soepel.

Na terugkeer in het haventje hebben we onze beladen boten te water gelaten. Vanuit Haugesund zijn we noordwaarts gevaren. Dankzij de beschutting van rotsachtige eilandjes en de gunstige wind, die half in de rug stond, was het eerste deel van de tocht goed te doen.

We maakten een korte stop bij de vuurtoren van Ryvarden. Deze plek bleek echter uitdagend: de beperkte ruimte en het stijgende water maakten het lastig om veilig uit te stappen. Hoewel een enkeling naar de vuurtoren ging, bleef de rest bij de boten achter. Dit zorgde voor enige wrijving binnen de groep.

De rustplaats bood weinig comfort. Er waren geen zitplekken, en het opkomende water beperkte de ruimte verder. Gezien de koele temperatuur was stilzitten echter nauwelijks aantrekkelijk. Na deze pauze vervolgden we onze route richting het Bømlafjord.

Het oversteken van het fjord vereiste zorgvuldige planning. Op advies besloten we eerst een stuk verder te varen om te voorkomen dat de stroming ons voorbij het eiland zou drijven. Dit bleek een verstandige keuze: de wind draaide en het zicht verbeterde, wat de oversteek van 2,4 nautische mijlen naar Langevåg veiliger maakte.

In Langevåg namen we een welverdiende, lange pauze met vier deelnemers. Ondertussen voer Henk, onze tochtleider, met een andere deelnemer naar het stadje om inkopen te doen.

Na een onrustige nacht met maagklachten begon ik de dag met een eenvoudig, droog ontbijt. Ondanks mijn matige start gingen we vol goede moed op pad voor de volgende etappe. Onze route voerde ons langs de oostzijde van het eiland Bømlo, aan de beschutte binnenkant. We passeerden meerdere zalmkwekerijen, waar de vissen spectaculair uit het water sprongen om het rondgestrooide voer te vangen. Het was een fascinerend schouwspel dat de hele groep wist te bekoren, waardoor het tempo vanzelf lager kwam te liggen.

Het weer werkte mee: met een ZZO-wind van 3 Beaufort die later aantrok naar 4 Beaufort, genoten we van de tocht. Deze zijde van de eilanden was groen en bebost, een contrast met de open zee. De charme van het landschap werd nog versterkt toen we door smalle doorgangen voeren. Hier hielden we een pauze, waarin ik mijn lichaam weer van wat broodnodige energie voorzag. Gelukkig bleef het eten deze keer waar het hoorde, en voelde ik me langzaam fitter worden.

Een van de hoogtepunten van de dag was de passage door de “Langestraumen”, een nauwe versmalling tussen Bømlo en Straumøya, waar een krachtige tide race stond. Dit natuurfenomeen bood een prachtige en uitdagende vaarervaring. Hoewel we de stroming tegen hadden, vonden we langs de kant een keerstroom die ons hielp vooruit te komen. Een lokale bewoner uitte zijn twijfels over onze aanpak, maar zonder een motor achter onze boten moesten we improviseren. Dit maakte de ervaring des te unieker.

Na vertrek voeren we beschermd tussen de rotsen, beschut tegen de golven en wind vanaf zee. Dit is een groot voordeel van deze kust: er is vrijwel altijd een veilige route te vinden. Onze tochtleider besloot echter een kijkje te nemen buiten de beschutting van de rotsen en voer onverwacht door. Voordat we het wisten, bevonden we ons op open zee, waar we niet meer terug konden vanwege de zware omstandigheden.

De golven waren onregelmatig en reikten tot een hoogte van 3,5 meter. Hoewel ze niet braken, was hun kracht duidelijk voelbaar. Het water bewoog ons op en neer, terwijl de harde en ongelijke bodem een chaotisch patroon veroorzaakte. Toch had het ook iets indrukwekkends: met drie kajakkers achter elkaar konden we soms samen op de rug van een golf varen.

De steile rotsen langs de kust zorgden voor terugkaatsende golven, wat het varen uitdagend maakte. Vaak moest je de boot zijn eigen koers laten kiezen – als je die keuze al had. Na 2,5 nautische mijlen bereikten we een korte tide race, waar we weer beschutting konden vinden. Voor mij was dit een spannend en memorabel stuk, maar niet iedereen zal daar hetzelfde over denken.

Tot voorbij de eilanden Gisøya en Selsøya konden we beschut blijven varen. De steile en hoge eilanden boden echter geen geschikte kampeerplaatsen. Hierdoor waren we genoodzaakt om het Sjelbornfjord over te steken, een afstand van 5 nautische mijlen. De overtocht was pittig, met de wind dwars van achteren en een stroming die ons voortdurend uit balans probeerde te brengen.