Schotland 2012

De reis begint: Met de veerboot naar Schotland

Na lang wachten is het eindelijk zover: we vertrekken richting Schotland! Onze reis begint met de veerboot van IJmuiden naar Newcastle upon Tyne. Omdat de overtocht ’s nachts is, hoeven we gelukkig niet al te vroeg te vertrekken. We verzamelen in Bolsward, waar we onze drie kajaks stevig op het autodak bevestigen. De rest van de kajak- en kampeeruitrusting gaat achterin de auto, en zo zijn we klaar voor vertrek naar IJmuiden.

Bij aankomst in IJmuiden moeten we nog even wachten voordat we aan boord mogen. Tijd genoeg dus om nog een keer te controleren of de kajaks goed vastzitten. Zodra we door de douane zijn, verloopt alles soepel. De auto staat snel aan boord, en mijn ervaring op schepen komt nu goed van pas bij het vinden van onze hut. Het blijkt een prima onderkomen te zijn voor deze ene nacht. Na het inchecken verkennen we het schip. Tot onze verrassing ontdekken we diverse winkels aan boord, al zijn die bij vertrek nog gesloten.

Vandaag is het zover: we vertrekken naar de Outer Hebrides! Gisteren hebben we kennisgemaakt met onze gids, Phil Clegg. Een sympathieke kerel die eerst benieuwd was naar onze ervaring en onze wensen voor deze reis. Dat laatste was snel duidelijk: we willen maar één ding – zoveel mogelijk kajakken, bij voorkeur in de adembenemende omgeving van de Outer Hebrides.

De voorbereiding

Phil heeft alles geregeld voor de overtocht. Met beladen auto’s rijden we naar de veerboot. Daar laden we de kajaks af en voorzien ze van onze uitrusting: kleding, kampeerspullen, eten en andere benodigdheden. De auto’s worden vervolgens teruggebracht naar de camping, en dan begint het wachten. De tijd brengen we door met koffie en gesprekken met nieuwsgierige voorbijgangers. Het is ook een opmerkelijk gezicht: een rij kajaks op wielen trekt uiteraard wat bekijks. 

normaalste zaak van de wereld. Hoewel het terrein niet helemaal vlak is, vinden we allemaal een plek waar we ons min of meer comfortabel voelen. Vooraf moet je wel even opletten: het terrein wordt ook gebruikt door hondenuitlaters, dus eerst opruimen voor je de tent plaatst. Gelukkig biedt de haven een toilet en zoet water, wat een hoop gemak oplevert.

Avondritueel

Het koken doen we met z’n drieën. We genieten van een stevige maaltijd, en terwijl de dames afwassen, zet ik thee. Na de thee volgt nog een glaasje wijn, en dan duiken we snel onze slaapzakken in. Het is behoorlijk koud, en na een lange reisdag voelen we de vermoeidheid in onze benen.

Vooruitblik

Morgen begint het echte avontuur: eindelijk het water op!

Castlebay – Mingulay.

Vandaag is het zover: de zeekano trektocht begint!

De verwachtingen zijn hooggespannen, en voor iedereen in de groep zijn ze anders. Zelf hoop ik stiekem op een tidal race. Zelfs als we alleen maar kunnen kijken, zou dat al een fantastische ervaring zijn. Maar voor het zover is, moeten de boten worden ingepakt en keren we terug naar de steiger bij de veerboot. Hier bevindt zich een helling waar we te water kunnen.

Phil heeft wat kaarten gekocht en stelt voor om richting Mingulay te varen. Het is echter geen strikt doel; we kunnen onderweg op verschillende plekken stoppen en kamperen. Phil wil dat dit een gezamenlijke beslissing wordt, afhankelijk van de wensen van de groep. Na de tochtbespreking is het eindelijk zover: we laten de kajaks te water.

Onze tocht begint met een unieke ervaring: we varen onder de pier van de veerboot door, de open zee tegemoet. Het weer is rustig en zonnig, ideaal om de eerste mijlen af te tasten wat de verschillende groepsleden aankunnen. Het tempo is voor mij wat gestaag, maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg.

Als mijn berekeningen kloppen (en dat doen ze meestal), hebben we zeeën van tijd om Mingulay te bereiken. Maar op dit moment genieten we vooral van het moment: we zijn op zee, omringd door een adembenemend mooie omgeving. Onze eerste rustplaats bereiken we op het eiland Sandray, aan de zuidkant.

Bij het omvaren van de bocht worden we verrast door een spectaculair uitzicht: een strand dat bijna tropisch aandoet. Het witte zand en het helder smaragdgroene water vormen een fascinerend contrast met de ruige natuur om ons heen.

We landen aan de westkant van Mingulay, in een beschutte baai die uitblinkt in rust en schoonheid. Hier laten we de kajaks op het strand achter en zetten onze tenten op langs de rand van een duin. Het zand is los, dus ik veranker mijn tent met keien, die hier in overvloed te vinden zijn. Het eiland heeft een zoetwaterstroompje, een waardevolle bron om ons waterreservoir aan te vullen.

Mingulay is een onbewoond eiland, onaangetast door de moderne wereld. De rust en isolatie maken het een unieke plek. Hier zijn we volledig zelfvoorzienend, wat betekent dat er ook geen telefoonverbinding is. Het voelt als een stap terug in de tijd, omgeven door niets anders dan pure natuur.

Vandaag heeft Phil een prachtig plan: een tocht in de vorm van een acht rond de eilanden Mingulay en Berneray. Dit betekent dat onze tenten kunnen blijven staan en we met relatief lichte kajaks op pad gaan. Hoewel ik mijn kajak nooit volledig leegmaak – ik neem altijd de essentials mee – voelt de boot toch lichter dan normaal.

We starten zuidwaarts en maken de oversteek tussen de eilanden. Vlak bij Berneray gebeurt er iets spectaculairs: grote vinnen verschijnen plots naast mijn kajak. Het duurt niet lang voordat iedereen het opmerkt en de camera’s tevoorschijn komen. Het zijn basking sharks, indrukwekkende reuzen van de zee. Gelukkig zijn ze ongevaarlijk; deze vegetarische haaien filteren plankton uit het water en laten zich niet afschrikken door onze aanwezigheid. We naderen ze tot op enkele meters. Wat een onvergetelijke ervaring!

Verrassingen en uitdagingen op zee

Vanmorgen werden we opnieuw gewekt door het bijzondere geluid van een zeehondenkoor. De groep zeehonden lag vredig te rusten op het strand, zo’n tweehonderd tot driehonderd meter van onze boten. Vandaag vervolgen we onze reis naar het noorden. Dit keer breken we onze tenten af en sjouwen al onze spullen door het zware, mulle zand van het duin waar we onze kampplaats hadden opgezet. We tappen water uit een nabijgelegen beekje dat in het strand verdwijnt. Om het drinkbaar te maken, koken we het zorgvuldig.

Phil heeft geen vast plan voor vandaag, behalve dat we langs de oostzijde van de eilanden noordwaarts varen en onderweg zien waar we uitkomen. Het maakt mij niet veel uit. De omgeving is adembenemend en zolang ik kan varen, ben ik tevreden. Zonder specifiek einddoel verlaten we Mingulay. In de luwte van het eiland begint de tocht rustig, maar zodra we Mingulay achter ons laten, krijgen we te maken met flinke golven. De harde wind en de oceaanstroming zorgen voor uitdagende omstandigheden. De golven zijn hier extra hoog doordat we ons aan lagerwal bevinden.

Wind, regen en groepsdynamiek

Bij het wakker worden horen we het meteen: het klapperen van de tent laat geen twijfel bestaan. De harde wind die voorspeld was via het marifoonweerbericht is werkelijkheid geworden. Het roept direct de vraag op: hoe gaan we vandaag verder? Eerst ontbijten, dan horen we wel wat Phil in gedachten heeft. Zelf weet ik het ook niet, en de meningen in de groep zijn duidelijk verdeeld. Phil neemt het besluit om eerst naar het eiland Barra te varen en in het dorp Castle Bay meer informatie over de weersituatie in te winnen. Dat klinkt als een goed plan, dus we pakken in en gaan op weg. Zodra we uit de beschutting van het eiland komen, voelen we de wind weer vol op ons inwerken. De zeegang is stevig en de wind staat pal tegen. Het lijkt wel alsof we deze week een abonnement hebben op tegenwind.

Tot mijn frustratie wordt door enkele ervaren deelnemers onvoldoende rekening gehouden met de veiligheid van de groep. Deze tocht vraagt om zorgvuldigheid, en het gebrek daaraan baart me zorgen.

Na enige tijd wordt er eindelijk besloten om een stukje verder te varen naar het kleine eilandje Orosay, vlak voor de oostkust van Barra. Hier zetten we ons kamp op. Het weer verslechtert snel: de wind trekt nog meer aan en in de avond begint het flink te regenen. Zonder gezamenlijke schuilplaats trekt iedereen zich terug in zijn of haar eigen tent. Vermoeid van de dag en het wisselende groepsgevoel kruipt iedereen vroeg in de slaapzak.

De harde wind en regen buiten de tent herinneren ons eraan dat de natuur altijd de baas is. Hopelijk brengt morgen meer helderheid—zowel in het weer als in onze koers.

Terugkeer naar Castle Bay en een verstandige koerswijziging

Het meerdaagse weerbericht voorspelt weinig goeds. Als we wakker worden, horen we de regen tegen de tenten tikken en voelt de wind nog steeds stevig aan. Dit leidt tot een gezamenlijk besluit: we varen vandaag terug naar Castle Bay en nemen morgen de veerboot naar Oban. Daar hopen we in beter vaarwater alsnog onze tocht voort te zetten. Ondanks dit besluit niet bij iedereen in de groep even goed valt, is het zonder twijfel de juiste keuze. De voorspelde noordnoordwestelijke tot noordnoordoostelijke wind van kracht 6 Beaufort maakt het onrealistisch om een ruime oversteek te plannen. Zelfs binnen onze groep zijn er slechts drie vaarders—Phil, een andere sterke vaarder en ikzelf—die deze omstandigheden waarschijnlijk aankunnen. Het zou onverantwoord zijn om dit risico te nemen.

Met gemengde gevoelens pakken we onze boten in voor de terugtocht naar Castle Bay. In één doorvaart bereiken we de baai en zetten onze tenten weer op dezelfde plek als bij onze eerdere aankomst. Omdat we al vroeg in de middag aankomen, is er tijd over voor andere activiteiten. Iedereen kiest zijn eigen invulling voor de rest van de dag. Zelf maken we een mooie wandeling door de omgeving en combineren dit met een bezoek aan de lokale supermarkt. Tot nu toe hebben we onze maaltijden grotendeels kunnen bereiden met verse ingrediënten, en dankzij de aanvulling van vandaag kunnen we dit tot het einde van de vakantie volhouden.

Hoewel de terugkeer naar Castle Bay voelt als een kleine omweg van ons oorspronkelijke plan, brengt het ook rust en nieuwe mogelijkheden. Morgen zien we wat Oban ons te bieden heeft, hopelijk onder betere weersomstandigheden.

Bij aankomst in Oban krijgen we van de havenmeester toestemming om de boothelling direct naast de veerboot te gebruiken. Dit moet wel binnen een uur gebeuren, omdat er een kleinere veerboot zal aanmeren. De tijdsdruk vormt geen probleem en we kunnen snel en efficiënt te water gaan.

Na omkleden varen we eerst naar de overkant van de baai, waar Phil kaarten van de Inner Hebrides aanschaft. Vervolgens zetten we koers naar het zuiden, richting een idyllische kampeerplek nabij een Loch. De locatie is perfect: in de late middagzon kan iedereen zijn natte uitrusting drogen en genieten van het rustige landschap.

Later op de avond neemt de wind toe, waardoor ik mijn tent een kwartslag moet draaien. De wind, die over de heuvels waait, drukt tegen de zijkant van de tent. Gelukkig is mijn tent stevig verankerd met vier haringen, en binnen tien minuten is de aanpassing voltooid.

Conclusie

De dag verloopt soepel en succesvol. De weersomstandigheden en de flexibele planning dragen bij aan een optimale ervaring. Het spotten van dolfijnen en de mooie kampeerplek maken deze dag extra bijzonder. Deze momenten benadrukken de schoonheid van de natuur en het belang van een goed doordachte aanpak tijdens onze reis.

Ontdekkingen en beslissingen in de Inner Hebrides

In contrast met de harde wind die kenmerkend is voor de Outer Hebrides, ervaren we hier in de Inner Hebrides slechts een lichte miezerregen. Dit typisch Schotse weer hadden we tijdens deze reis nog niet eerder meegemaakt. Later horen we dat ook andere kajakkers ervoor hebben gekozen om vanwege de zware wind de Outer Hebrides te vermijden en terug te keren naar Oban, of zelfs helemaal niet te vertrekken. Hoewel deze keuze voor ons enige twijfel opriep, blijkt het achteraf een verstandige beslissing. Veiligheid gaat voorop, en het bespreken van deze keuze zorgt voor interessante gespreksonderwerpen tijdens het ontbijt.

De Atlantic Bridge

Na het ontbijt varen we rustig naar de beroemde Atlantic Bridge, een van de oudste verbindingen met het eiland Seil in de buurt van Oban. Bij aankomst biedt de omgeving een indrukwekkend uitzicht: onder de brug bevindt zich het hoogste punt van een ondiepe baai, waar het water aan beide zijden wegstroomt. Het extreme ondiepe karakter van deze baai geeft ons een gevoel dat doet denken aan het waddengebied. Op een gegeven moment moeten we zelfs uit de kajaks stappen en een stuk lopen.

Bij de brug pauzeren we voor een kop koffie. Het gebied is duidelijk populair bij toeristen, met picknicktafels, souvenirwinkels en een hotel-restaurant dat nu nog gesloten is. De historische en visueel aantrekkelijke Atlantic Bridge is een mooie halte op onze route.

We landen op een locatie die populair is onder zeekajakkers. Ondanks de aanhoudende regen zet een deel van onze groep tenten op, terwijl anderen ervoor kiezen om te overnachten in een oud huisje dat vrij beschikbaar is voor reizigers. Wij kiezen ervoor om onze tenten op te zetten bij een snelstromende beek en bereiden onze maaltijd in de tent.

Avond en voorbereidingen

’s Avonds komen we bijeen in het huisje voor de dagelijkse “wijn time”, een moment van ontspanning en plannen maken. De muffe geur van het gebouw houdt sommigen van ons niet lang binnen, maar de aanwezigheid van een droogruimte is ideaal om onze natte kanokleding op te hangen. Terwijl de avond vordert, bespreken we de mogelijkheden voor morgen. De Golf of Corryvreckan roept ons, en we overwegen hoe we deze getijdenstroom op een veilige manier kunnen verkennen. Het avontuur wacht, en de combinatie van natuurkrachten en onze planning zorgt voor een unieke uitdaging.

Een dag vol uitdagingen en hoogtepunten

Na een nacht van aanhoudende regen worden we ook deze ochtend verwelkomd door druilerig weer. Het inpakken van onze uitrusting verloopt nat, en hoewel de droogruimte in het oude huisje het ergste heeft voorkomen, zijn de meeste spullen verre van droog. Ondanks de omstandigheden besluit Phil, gezien de matige wind, dat we door de Corryvreckan zullen gaan. Dit nieuws wekt enthousiasme bij mij en anderen in de groep. Het vooruitzicht om door een van Schotland’s meest beruchte tidal races te varen, belooft een spannende dag.

Voorbereidingen en verwachtingen

Terwijl ik mijn kajak te water laat op het stenige strand, zie ik een groepsgenoot oefenen met hoge steunen. Een subtiele herinnering aan de uitdaging die voor ons ligt. Ondanks de onderhuidse spanning vertrouw ik op mijn eigen ervaring en kennis, en ik kijk reikhalzend uit naar wat komen gaat.

Avond bij Luing

Na een inspannende dag bereiken we het eiland Luing, waar we onze laatste wildkampeernacht van de vakantie doorbrengen. De regen is afgezwakt tot motregen, maar het blijft een race tegen de nattigheid om de tenten op te zetten. Binnen de tenten vinden we beschutting en rust, terwijl we door het tentdoek heen zien dat een groepsgenoot zijn tent precies op de rand van de hoogwaterlijn heeft opgezet. Niet ideaal, maar het water komt niet hoger, gelukkig.

Reflectie

Deze dag markeert voor mij een absoluut hoogtepunt van de reis. De mix van spanning, avontuur en het overweldigende natuurspektakel van de Corryvreckan en Grey Dogs hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het was een dag die me niet alleen uitdaagde, maar ook herinnerde aan de kracht van de natuur en het belang van teamwork. Een prachtig slotakkoord voor deze onvergetelijke vakantie.

Laatste dag van onze reis: een zonnige afsluiting

Vandaag markeert de laatste dag van onze reis, met prachtig weer en een zachte bries in de rug. De zon verwarmt ons, zelfs in onze droogpakken, en zorgt voor een comfortabel vaaravontuur. We varen richting het noorden en genieten onderweg van de charme van pittoreske dorpjes. De omstandigheden op het water zijn rustig, zonder grote uitdagingen.

Bij aankomst in Oban beëindig ik de dag met een paar Eskimorollen. Hoewel niet iedereen hiervan gecharmeerd is, geeft het mij veel voldoening. Vervolgens dragen we de beladen boten naar de camping. Hier hebben we de mogelijkheid om onze uitrusting te drogen en spullen die we niet meer nodig hebben in te pakken in de auto.